Shadow

Niebo już nig­dy nie będzie błękit­ne. Już na­wet nie pa­miętam, kiedy os­tatnio spo­za zasłony smo­gu wyłoniła się choćby na­mias­tka niebies­kiego ko­loru. O gwiaz­dach słyszałam tyl­ko z opo­wieści. Tuż przed wy­buchem woj­ny dziadek opo­wiadał, że gra­nato­wa czerń oz­do­biona mi­liona­mi świecących pun­któw to naj­piękniej­sze, co człowiek może zo­baczyć w swoim życiu. Woj­na zniszczyła to wszys­tko. Bez­dusznie prze­mieniła nasz świat w piekło, a ludzi wy­zuła ze wszel­kich uczuć i marzeń. Sza­rość w oczach oby­wate­li nasze­go państwa to nie od­bi­cie smo­gu. To od­bi­cie ich duszy, która już daw­no obu­marła, stała się ni­jaka jak nasza codzien­ność. Codzien­ność dop­ra­wiona na­mias­tką po­koju w nies­pra­wied­li­wym porządku No­wego Świata.  Nie, to nie tak jak myślisz. W naszej no­wej rzeczy­wis­tości nie ma wiel­kich pałaców, w których gar­stka naj­wyższych ma więcej niż in­ni. Ta­kie rzeczy możli­we były tyl­ko w zbom­bardo­wanej fab­ry­ce snów, Hol­ly­wood. Pod­czas woj­ny po­pulac­ja na Ziemi z 7 mi­liardów spadła do 1 mi­liona. Nie oca­leli Ci z wiel­kich pałaców, og­romnych sto­lic i mar­mu­rowych świątyń. Przeżyli Ci w ich mniema­niu naj­mniej­si. Mie­szkańcy pro­win­cji, wsi i wiosek, te­renów pow­szechnie uz­na­wanych za te, gdzie diabeł mówi dob­ra­noc. Ich małość oka­zała się ich wiel­kością. Mało at­rakcyj­ne ziemie stały się azy­lem. War­sza­wa to te­raz tyl­ko po­bojo­wis­ko po, którym ga­niają się szczu­ry, ale czer­wo­nym nig­dy do głowy nie przyszło, żeby zbom­bardo­wać małe wioski na pro­win­cji. Po raz ko­lej­ny oka­zało się, że to co wy­daje się być at­rakcyj­nym w cza­sie po­koju sta­je się przek­leństwem w mo­men­cie działań wo­jen­nych. Ale dlacze­go nasz No­wy Świat jest nies­pra­wied­li­wy? Bo wszys­cy mają po równo. Każdy kle­pie biedę, ale też każdy chce być kimś większym niż reszta. Jed­nak, gdy nie ma nicze­go, co jest war­tościowe to nie ma też na czym się wzbo­gacić. Przy­muso­wo sta­jesz się szarą jed­nos­tką w tłumie ni­jakich oso­bowości. Każdy z nas nad­miar spra­wied­li­wości życiowej uz­na­je za jej brak. To je­den z ty­sięcy pa­radoksów, które rządzą te­raz naszą egzys­ten­cją.  Lu­bię wie­rzyć w to, że nie jes­tem ta­ka jak in­ni, że sza­ry dym nie ogarnął jeszcze całej mo­jej duszy, a gdzieś wewnątrz mnie tli się is­kra nadziei. Może jest to pycha, może coś in­ne­go, ale myślę, że dla­tego, że mam marze­nia jes­tem trochę wyżej w po­wojen­nej hierar­chii is­tnień.  Pew­nie zas­ta­nawiasz się skąd wsiowy marzy­ciel to wszys­tko wie. Jes­tem jed­nym z oca­lałych. Po bom­bardo­waniu przez miesiąc kluczyłam po gru­zach War­sza­wy, aż od­na­lazłam drogę do te­go miej­sca. Widziałam wszys­tko to co może za­bić w człowieku chęć do dal­sze­go życia. Mi­mo to nie pod­da­je się i chcę coś zmienić.

 Jes­tem jed­nym z Cieni.

| Bluzka - KLIK | Bejsbolówka - KLIK | Szorty - Lovelywholesale | Zegarek - House | 

| KLIK | KLIK | KLIK |