The shackles of misery

Wzy­wano Cię nocą, wśród og­nisk i śpiewów, przyz­wa­no de­mony, bez ser­ca i ciał. Choć szkielet Twój nig­dy nie wsta­nie z wnęk ziemi, to kiedyś upom­ni się o Ciebie świat. Za­wiodłeś się kiedyś na swoim is­tnieniu, tak łat­wo od­dałeś śmier­ci cen­ny czas, już leżysz zgnieciony łopa­tami ziemi, zam­knięty w drew­nianej skrzy­ni na sto lat. Pragnąłeś, by spocząć wśród głuchej nadziei, gdzie zam­knie przed Tobą bra­my świt i brzask. Zdep­tałeś swą przyszłość smut­kiem i niechęcią, wśród murów zle­pionych słowa­mi ludzkich mas. Słuchałeś, zmieniałeś się, by być przy nich blis­ko, a te­raz na­reszcie tra­fił Ciebie szlag. Lecz nie ma przy To­bie ni­kogo z tych człeków, dla których tak łat­wo zmieniłeś swój świat. Gar­dziłeś po­mocą swych sióstr oraz bra­ci, by dziś wgryźć się tyl­ko w przeszłości kurz i piach. Wie­rzyłeś jak śle­piec, że każdy żyje w ce­li, skąd nig­dy nie wi­dać spa­dających gwiazd. W tej wios­ce po­ległeś z da­leka od mias­ta i z da­la od miej­sca, w którym kroczy czas. Za płotem wi­doki, których nie pa­miętasz, al­bo­wiem w swym do­mu spędziłeś życia smak. Nie poz­nałeś na­wet uroków in­nych piękna, tak bar­dzo ce­niłeś swe echo i cień. Po­między ściana­mi sa­mot­ność by­wa błędna i zgub­na dla te­go kto poczuł śmier­ci dech. Jak śmierć czuję go­rycz i że owe miej­sce jest bliższe, niż dal­sze z każdym no­wym dniem, lecz kiedy porzucę kaj­da­ny nie­szczęścia, poczu­je, że życie, cen­niej­sze jest niż śmierć.

| Sukienka -  KLIK | Pasek - no name |