Graveyard

Między gro­bami czu­je się jak śmierć, zza krzyży spoglądam na tych co po­leg­li. Wśród szu­mu tam­tej­szych roz­rzu­conych drzew, nie słychać już grzechów i śmier­ci ta­jem­nic. Ka­mien­ne, drew­niane i me­talo­we krzyże, za­rosły za­pom­niane, ska­zane na sen i wszys­tko wy­daje się na wpół jeszcze żywe, lecz legło rzu­cone na bruk i na gniew. Szep­ty już nig­dy nie zechcą za­mil­knąć, nie znik­nie wisząca tuż nad ni­mi czerń i choć wszys­cy in­ni, tu­taj ta­cy sa­mi i nikt nie wie kiedy dru­giego za­milkł dech. Tu deszcz już obu­marł, nie zsyła nadziei i wiary, że kiedyś oszu­kasz ów śmierć, bo każdy za sobą ma dużo nie­dzieli, a ile jest przed nim, Bóg to je­den wie. Za­milkłeś, zmęczo­ny błęda­mi przeszłości, spocząłeś w po­piołach, wśród murów i krat. Gdy Twa dusza błądzi ska­zana na wieki, za­pom­niał o To­bie na­wet is­kry blask.  Bez łez zwykłeś tęsknić i smutków już zbrakło, by gnić pośród płotów i drew­nianych bram. Bo nikt nie chce wie­rzyć, że wciąż za nim tęsknisz, gdy zbladłeś, chcąc zam­knąć swe oczy na świat.

| Koszula - KLIK | Futerko - KLIK |