Be aware

Ta pros­ta po­rada stała się os­tatnio moim naczel­nym przykładem szy­der­stwa. Być świado­mym, pod­czas gdy trwa trze­ci wykład z dzie­dzi­ny ab­strak­cji, którą to dzie­dzinę po­dob­no mam ro­zumieć. Mózg pro­tes­tu­je prze­ciw dziełu ludzkiej cy­wili­zac­ji, set­ki i ty­siące lat mądrości uczo­nych mi­nionych po­koleń, ska­talo­gowa­ne i skon­denso­wane w kil­kudziesięciu slaj­dach, płyną w niebyt. Teorie działania współczes­ne­go społeczeństwa. Chy­ba po­win­nam się czuć zaszczy­cona możli­wością do­tar­cia do głębi te­go, z cze­go korzys­ta te­raz każdy, każda oso­ba z mo­jego i wasze­go otocze­nia, wy i ja. Jed­nakże, czuję się kon­kret­nie w niewłaści­wym pun­kcie. W miej­scu dla umysłów zdol­nych pojąć te wszys­tkie rzeczy, pod­czas gdy mój wy­kazu­je ele­men­tarne bra­ki w przeżyciu miesiąca za prze­cież wys­tar­czającą ilość pieniędzy. Na szczęście wciąż twar­do wierzę w umysł i je­go nad­ludzkie możli­wości. Ludzie! Prze­cież mózg tworzy sa­modziel­nie wiz­je, dźwięki, za­pachy, emoc­je, ob­ra­ca ob­raz płynący z oczu choć nikt nie po­wie­dział mu jak i że po­winien to zro­bić! A efekt pla­cebo? W ob­szarze zwa­nym ogólnie podświado­mością działają pro­cesy sa­monap­raw­cze układu cieles­ne­go człowieka, wys­tar­czy by zde­cydo­wał się, że te­raz będzie zdro­wy. Bo prze­cież nie pus­ta kap­sułka jest in­formacją dla umysłu. To wo­la. Prze­kona­nie. Ma­leńki frag­ment umysłu które­go jes­teśmy świado­mi. To tak jak­by mieć kom­pu­ter, lecz dostęp tyl­ko do kla­wiatu­ry. Nie widzieć ek­ra­nu. Nie widzieć wnętrza. Tyl­ko kil­kadziesiąt kla­wiszy, które działają, choć nie wiado­mo jak. Ale można pi­sać. Prze­syłać. Tworzyć. Spraw­dzać efek­ty. Tak ro­bimy, za po­mocą kla­wiatu­ry, po ka­bel­ku próbu­jemy dot­rzeć co­raz głębiej. Moc umysłu może nie jest nieog­ra­niczo­na, jed­nak jej gra­nica jest równie da­leko co gra­nica, do której do­tarło światło od początku ek­span­sji wszechświata. A my to mały pył. Tak więc wierzę głębo­ko w moc umysłu. I pat­rzę na ko­lej­ne slaj­dy pre­zen­tacji. To wszys­tko ktoś wy­myślił. Ktoś, krok za kro­kiem, po­kole­nie za po­kole­niem, li­tera po li­terze. Choć zda­je mi się te­raz, że siedzę w szczel­nie obu­dowa­nym po­koju włas­ne­go jes­tes­twa, w którym led­wo mieści się mo­je rozhu­lałe ego po­między strzępka­mi in­formac­ji i li­niami neuronów, to na zewnątrz te­go złudze­nia - nie jes­tem og­ra­niczo­na. Mogę pojąć to wszys­tko, co mam wokół siebie. Kom­pu­ter, na którym piszę. Mo­ment, w którym za­sycha far­ba z pasów na uli­cy. Kształt białych pla­mek na paz­nokciach. Wszys­tko. 

| Sweter - KLIK |