WYPRANI Z KOLORÓW

ㅤㅤWskazówka ze­gara prze­suwa się w swoim tem­pie po plas­ti­kowej tar­czy, wy­dając sym­pto­matyczny brzdęk, który z każdą se­kundą roz­no­si się po wnętrzu niewiel­kiej kuchni. Prze­rywa ciszę końca no­cy, od­bi­ja się echem od jas­nych ścian i nie przes­ta­je na­wet, kiedy strzałka za­kończo­na os­trym szpi­cem, po raz dru­gi mi­ja wy­malo­waną na syn­te­tyku dwu­nas­tkę. Przy piątym okrążeniu zaczy­nam go naśla­dować. Uderzam lek­ko ko­niu­szkiem języ­ka o swo­je pod­niebienie i wpat­ruję się w biegające po ze­garze cy­fer­ki. Są roz­proszo­ne, nieuporządko­wane, zapląta­ne w dwóch niek­ształtnych wskazówkach. Wszys­tko wa­ha się po­między trze­cią osiem­naście, a czwartą siedem i rozpływa się na ta­pecie. Mój umysł wyob­raża so­bie far­by, od­najdu­je za­kurzo­ne pędzle, i ma­luje nieudaną trwałość pa­mięci. ㅤㅤ Ale prze­cież to wszys­tko nie ma sen­su. Ja też tu siedzę i nie mam sen­su. Czas płynie, prze­lewa se­kun­dy przez pal­ce i uno­si mo­je myśli po­za ściany mie­szka­nia. Przedziera się pus­ty­mi uliczka­mi, zas­nu­tymi lepką mgłą świ­tu.ㅤㅤ  Przez roletę, która wpuszcza przy­dymione światło la­tar­ni, mus­kające płat­ki czer­wo­nej róży w słoiku.

Brzdęk. Płatek róży opa­da na pa­rapet. Chy­ba usycha. 

 Coś, co na­zywam nadzieją, właśnie zos­ta­je wyp­ra­ne z ko­lorów. ㅤㅤ 

Brzdęk. Róża na pa­rape­cie więdnie.

| Sukienka -  KLIK | Biżuteria - KLIK | Torebka - Romwe | 

SUKIENKI DAMSKIE