NIEMY KRZYK

Samotne mie­szka­nie. Gdzieś na wielu z ożywionych sztucznie pięter – komór ser­ca, które daw­no już za­pom­niało, czym jest praw­dzi­wy puls. Zas­tawki wszcze­pione równie spraw­nie, co wbrew na­turze. Mie­szka­nie otoczo­ne ze wszech stron ludzki­mi mu­rami zo­bojętnienia. O ob­rzmiałych uszach, opuchniętych od wysłuchi­wania bluźnier­stw i kłam­stw. O oczach przek­rwionych z chro­nicznej in­somnii, wpat­rzo­nych w pus­tkę jak w cel war­ty dążenia do niego po tru­pach marzeń. Mie­szka­nie, które wzdry­ga się, gdy co­raz śmielej i bez skru­pułów na je­go wyb­lakłych ścianach kładą się cienie krzyk­li­wych is­tot, mających w po­gar­dzie dru­giego człowieka i włas­ne su­mienie.

Mie­szka­nie, ożywające do­piero po zmro­ku, wy­rażając swój ból skrzy­pieniem za­kurzo­nych meb­li. Do­gadu­je się nie bez ba­rier i up­rzedzeń z ze­garem, które­go ty­kanie zdradza ob­ce pochodze­nie. Lecz mie­szka­nie nau­czyło się już, że to­leran­cja jest w dzi­siej­szym świecie naj­ważniej­sza – tak głośno to­leru­je ów ze­gar, po­gar­dzając rodzi­mym bu­janym for­te­lem. Prze­cież ze­gar ma in­ne za­bar­wienie la­kieru, a fo­tel bez­wstyd­nie pyszni się jas­nym drew­nem! Mie­szka­nie ot­warcie po­piera ob­cojęzyczne ty­kanie ze­gara – nikt nie śmie posądzić je o jakąś fo­bię. Tak dla związków ze­garów z budzi­kami! (Su­mienie mie­szka­nia wi­je się po kątach w ago­nii pajęczy­nami za­ras­tając w mil­cze­nie…)

Nad ra­nem znów cho­wa w popłochu swe myśli za war­stwą tu i ówdzie prze­tar­tej ta­pety. Po­tul­nie zno­si ty­siące nies­po­koj­nych po­ran­nych kroków, krzyków. Aż w końcu drży – roz­la­na ka­wa wsiąka w je­go skórę, parząc bez­bronną skołataną is­totę. Jeszcze więcej niena­wis­tnych słów roz­krwa­wia uszy mie­szka­nia, kneb­lując jed­nocześnie us­ta. Niemy ból w chaosie mias­ta. I wie­czne wycze­kiwa­nie na zba­wienną noc, gdy mie­szka­nie sy­ci się chwi­lową wol­nością.

| Bluzka - KLIK |